منبع: کتاب روابط بين الملل در اسلام آيت الله جوادی آملی
امیر مؤمنان(ع) وحدت را منّت بزرگ خدای سبحان بر مردم دانسته است؛ آنجا که فرمود: فإنّ الله سبحانه قد امتنّ علی جماعة هذه الاُمة فیما عقد بینهم من حبل هذه الاُلفة الّتی ینتقلون فی ظِلّها و یأوون إلی کنفها بنعمة لایعرف أحد من المخلوقین لها قیمة لأنّها أرجح من کلّ ثمن و أجل من کلّ خطر: یعنی خداوند بر این اُمّت، منّت گذارده و بین آنان الفت و اتحاد ایجاد کرده است که در سایه آن زندگی کنند و به کنف حمایت آن پناهنده شوند؛ این نعمتی است که احدی نمی تواند بهایی برایش بگذارد، زیرا از هر بهایی گران‌قدرتر و از هر چیز پرارزشی، باارزش‌تر است. تعبیر منّت الهی درباره وحدت، بیان‌گر اهمیّت این موضوع است، چون به نعمت عظیم، منّت گفته می‌شود، چنان‌که خدای سبحان از بعثت پیامبرصلی الله علیه و آله و سلم به عنوان منّت یاد کرده است: (لَقَد مَنَّ اللهُ عَلَی المُؤمِنینَ اِذ بَعَثَ فیهِم رَسولاً مِن اَنفُسِهِم).
آن حضرت درباره دلیل سکوت خود فرمود: وأیم الله! لولا مخافة الفرقة بین المسلمین و أن یعود الکفر و یبور الدین لکنّا علی غیر ما کنّا لهم علیه؛ به خدا سوگند! اگر بیم وقوع تفرقه میان مسلمانان و بازگشت کفر و تباهی دین نبود، رفتار ما با آنان به گونه ای دیگر بود. و یا در جایی دیگر پس از انتخاب عثمان برای خلافت مسلمانان چنین فرمود: شما می دانید که من از همه برای خلافت شایسته ترم. به خدا سوگند! تا وقتی که کار مسلمانان رو به راه باشد و تنها بر من جفا شده باشد، مخالفتی نخواهم کرد. این سخنان نشان می دهد که وحدت از اهمیت ویژه ای برخوردار است و حضرت علی(ع) از هیچ کوششی برای ایجاد و حفظ وحدت دریغ نورزید. وحدت، مایه بقای جامعه و رسیدن به آرمان‌های ملی و برداشتن موانع پیشرفت است، از این‌رو برای ایجاد و حفظ آن باید تلاش فراوان کرد.